1.การพัฒนาที่ผ่านมา ได้มุ่งเน้นด้านเศรษฐกิจและทุน ไม่ครอบคลุมทุกด้านของวิถีชีวิต

2.ชุมชนส่วนใหญ่ในสังคมไทย เป็นสังคมที่ขาดการพัฒนาโดยไร้เป้าหมาย ทิศทาง และคำนึงถึงภาพอนาคตระยะยาว เป็นการพัฒนาระยะสั้นๆ เพื่อกิจกรรม

3.การกำหนดเป้าหมาย หรือการเปลี่ยนแปลงใด ๆ มักมาจากคนไม่กี่คน ไม่ได้มีการถ่ายทอดหรือได้ทำให้เกิดการตระหนักร่วมของคนในชุมชน ขาดพลังที่จะนำไปสู่การเปลี่ยนแปลงอย่างยั่งยืน

4.ความต้องการของชุมชน มักจะถูกใช้เป็นเครื่องมือของนักเลือกตั้ง ที่มุ่งทำในลักษณะประชานิยม ทำให้ประชาชนอ่อนแอ และรอคอยการช่วยเหลือ หรือเกิดเป็นระบบสังคมอุปถัมภ์เรื่อยมา

5.หน่วยงานภายนอกหรือภาคส่วนอื่นๆ ที่จะเข้ามาหนุนเสริม ไม่สามารถจะเข้ามาเสริมช่วยให้ตรงจุดที่ชาวบ้านต้องการได้ เพราะชุมชนไม่ได้มีการกำหนดเป้าหมายการพัฒนามาก่อน

อย่างไรก็ตาม มีชุมชนและท้องถิ่นหลายพื้นที่ในประเทศไทย ที่ได้พยายามแก้ปัญหาและพัฒนาชุมชนท้องถิ่นของตนเอง โดยใช้แนวทางการพึ่งตนเอง ตามหลักปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงแต่ก็ยังนับว่ามีจำนวนน้อย เมื่อเทียบกับส่วนใหญ่ทั้งหมด